Druifje

Ik dacht natuurlijk dat ik dat ledikantje wel even zou schilderen. Ik had er een hele zondag voor uitgetrokken. Moet toch genoeg zijn?

Nee dus. Hoe kon ik zo naïef zijn...

Pffff. Het is een gebed zonder einde. Ik had er natuurlijk totaal geen rekening mee gehouden dat alles een voor en een achterkant heeft, en dan ook nog eens twee lagen moet.
Maar ik ben vast van plan om het voor het einde van de week af te hebben. Die van vijf maanden......ok, weet je wat, dat is een te lange naam voor mijn kind. Ik ga de koosnaampjes van mijn Lief gebruiken. Die van vijf maanden is de Druif.
De Druif dus, is echt te klein geworden voor zijn wiegje. En dat slaapt niet lekker. Dus verf ik noestig door. (Wat een woord...noestig....klink bomig..)

Ondertussen zijn hier nog wat leuke foto's.


Vorig weekeind zijn we naar Waterpop geweest.








Ik wil zo graag zo'n cool ouderstel zijn met festivalkinderen. Helaas gooit de Druif goet in het eten. Hij houdt niet zo van grote groepen en drukte. Verder was Waterpop eigenlijk niet zo heel leuk. Te druk, maar te weinig bekenden.
...zucht....we worden oud denk ik...


Dit is gewoon een leuke foto van mijn Druifje. Hij kan zo ontzettend zielig kijken! Je zou niet zeggen dat het eigenlijk een heel tevreden kind is.

Tijd voor een ledikant

Baby's groeien stiekem.

Ja, nou kan je me wel gek aankijken, maar het is mooi wel zo. Een tijdlang blijven ze ongeveer even groot om je in slaap te sussen. Ze groeien wel, maar gestaag. En net als je even niet op let: BAM! Grote baby! Niets past meer, alles is te klein voor ze en ineens kunnen ze draaien en overal vanaf vallen.

Die van vijf maanden is uit zijn wieg gegroeid. Ineens. En het gaat nog niet eens zozeer om de lengte. Het mooie, antieke, familiewiegje is te smal geworden. Meneer richt zich op, leunt wat naar de zijkant en "boem!", hij komt met zijn hoofd tegen de houten kant. Niet dat hij dat zelf heel erg vind. Maar ik zit s'nachts mooi wel rechtop in bed. (hij slaapt bij ons op de kamer)

Dus wij vanochtend naar de Ikea (waar anders?) om een ledikantje voor meneer te kopen. En omdat ons geld nogal beperkt is kunnen we daar alleen het goedkoopste bedje betalen. Ik had al op internet gekeken en het zag er niet spectaculair uit.
Gelukkig viel het in de winkel nogal mee. Het ding bleek degelijk, maar saai. Gewoon houten latjes die stevig aan elkaar zitten.
Maar daar kunnen we wel wat mee! Verf gekocht (stad en land afgezocht voor kindveilige verf) en een ontwerp gemaakt. Hij word zwart met rood! Heel stoer.

Dus ga ik morgen op ons kleine balkonnetje een ledikantje verven. En dan moeten we bedenken waar we het wiegje nu weer gaan laten. Ik wil het eigenlijk niet in huis, maar ik wil het wel veilig stellen voor een volgende spruit (nu nog niet!). Misschien bij de schoonouders.

Ondanks de bovenstaande klachten was vandaag wel een leuke dag. Vanochtend hadden mijn lief en ik zowaar een heerlijk gestolen momentje om te....eeeuhhh....gymmen?
Ikea was, ondanks de drukte, ook best leuk. Ik verheug me op het ledikantje. Het gaat zo gaaf worden. En dan kan ik zeggen dat ik een officiële, hippe, crea-mam ben! (zou er een diploma voor zijn?)



Oh, en het is me gelukt om een blogpost te schrijven......

Moederst

Als ik lees wat ik gisteren heb geschreven voel ik de moeheid uit elke letter druipen. Ik was compleet op!
Niet dat ik nu zit te springen van de energie, maar gisteren was echt erg!
Moe zijn is iets wat hand in hand lijkt te gaan met moeder zijn. Misschien komt daar het woord vandaan? Kan je het je voorstellen, ergens in de steentijd. Er zitten wat mensen voor de grot als er een vrouw voorbij sjokt. “Wie is die vrouw?” “Dat is die met al die kinderen.” “Oh die! Nou die is niet gewoon moe meer. Die is het moederst!”

Steentijdhumor.

Gelukkig liggen de kinderen nu op bed. Ook niet altijd even makkelijk. Die van vijf maanden is op zich goed te doen. Niet dat ie nou zo geweldig slaapt, maar hij is meestal in een erg goede bui tussen de slaapjes door. Dus toen hij vanochtend om kwart voor zes besloot dat ie wel uitgerust was (ik nog niet!) deed ie dat wel met een dikke glimlach.
Die van een jaar eist wat meer aandacht. Zeker nu. Hij krijgt een kies.
Terwijl ik dit schrijf hoor ik al een collectieve zucht van alle ouders die dit al eens hebben meegemaakt. Medelijden stroomt mijn kant op. Ik kan het goed gebruiken.

Maar ik mag niet klagen (doe ik lekker toch). Ze slapen nu en ik heb de hele avond om...... op te ruimen. …....fijn.

moe

Sorrie lief nog-niet-bestaand-lezerspubliek (hoi mam!).

Ik had voor vandaag een blog over stapjes (dat wat die van een jaar nu doet) gepland. Had hem ook al half geschreven. En maakte vervolgens de fout om even terug te lezen.
Die blog is dus nu verbannen naar het land van delete. Ik beloof dat ik hem nog eens terug haal.

Ik ben te moe. Echt te moe. Het is kwart voor tien en ik ben op. Het lukt me niet eens meer om intellectueel-grappig te zijn

Mijn bed lonkt. Ik geef het op.

En weet je wat het erste is. Dat betekend dat ik nu:
-Die van een jaar ga voeden (ja ik geef hem nog borstvoeding)
-Ga kolven (ik haat kolven!)
-Ga tandenpoetsen (zie je wel meneer tandarts, ik poets)

En dan pas naar bed ga. Dat is dus over drie kwartier. Heb je al medelijden?

gillend en schoppend

Bevallen is natuurlijk. Iedere vrouw kan het en het kan voor iedere vrouw een mooie ervaring zijn. Bevallen doe je op je eigen manier en met een oerkracht die je van te voren nog nooit hebt ervaren.



..............geloof je dit nog? Dan heb je zeker nog nooit de unieke ervaring gehad om een kind uit je lijf te persen.

Laat ik dit blog eens mooi beginnen, met de waarheid over bevallen.
Nou ja, waarheid. Het is wel anders voor iedereen. Maar mooi? Oerkracht? Hmmmmmmmmmnee.

Oh, die foto. Dat ben ik. En dat kind. Dat is de oudste. Die van een jaar (ja, toen nog niet). Zie je die blik in mijn ogen? Herken je hem? Dan heb je 1, wel eens een pas bevallen moeder gezien of 2, wel eens een soldaat terug zien komen uit een oorlogsgebied.
Shell shocked.

Maar goed. Ik had iets te vertellen over bevallen.
Daar kan ik kort over zijn. Het is vreselijk. Het beste aan bevallen is dat er een eind aan komt, maar dat kan je niet beseffen op het moment dat je bezig bent. Het slechtste aan bevallen is...nou ja, eigenlijk alles.
En dan heb ik het niet eens alleen over de pijn. En geloof me, de pijn is erg. Het is vreselijk. Eerst denk je dat je dood gaat, dan wil je dood. Je denkt dat ik een grapje maak. Not kidding.
Maar naast de pijn heb je ook de vernedering. Het is geen mooi proces. Echt niet. Het is vooral nat en vies. Je bloed/verliest vruchtwater/ poept/ kotst waar iedereen bij is. En het maakt je geen reet uit.

Het heerlijkste moment van bevallen was voor mij het moment dat het lijfje er uit floepst. Floeberdefloep glibbert het uit je. Nat en warm. En dan is er de afwezigheid van pijn. Die oorverdovende stilte die de pijn achterlaat. Ineens dat natte lijfje op je borst. Heerlijk. Als dat nou eens kon zonder de rest.

Wat wil ik hiermee nou zeggen?
Ach, ik wil vooral eens lekker spuien. Daar is een blog toch voor. Maar ik heb wel een advies: wees heel lief voor pas bevallen vrouwen. Wees voorzichtig met ze, doe rustig. Ook al zijn ze zelf druk (kan je je de adrenaline voorstellen? Je bent dagen high.)
Deze vrouwen komen uit een oorlogszone. Het zijn heldinnen. Zeg ze dat. Laat ze hun verhaal vertellen en vraag naar meer. Wees onder de indruk.

First!!!

Hmmmm. Dit is mijn eerste blog. Nu wordt ik dus geacht heel diepzinnig te vertellen waarom ik een blog ga schrijven. En allerlei beloftes te doen over hoe vaak ik wel niet ga updaten.

Eeeehhh, nee dus. Eerst maar eens spelen met het programma. Kijken hoe alles werkt.
En hoe vaak ik ga schrijven?...pfffff...don't hold your breath....best kans dat dit de weg van zoveel andere blogs gaat.

Eerst veel....dan weinig...en dan een eenzame dood in blogland.