Als ik lees wat ik gisteren heb geschreven voel ik de moeheid uit elke letter druipen. Ik was compleet op!
Niet dat ik nu zit te springen van de energie, maar gisteren was echt erg!
Moe zijn is iets wat hand in hand lijkt te gaan met moeder zijn. Misschien komt daar het woord vandaan? Kan je het je voorstellen, ergens in de steentijd. Er zitten wat mensen voor de grot als er een vrouw voorbij sjokt. “Wie is die vrouw?” “Dat is die met al die kinderen.” “Oh die! Nou die is niet gewoon moe meer. Die is het moederst!”
Steentijdhumor.
Gelukkig liggen de kinderen nu op bed. Ook niet altijd even makkelijk. Die van vijf maanden is op zich goed te doen. Niet dat ie nou zo geweldig slaapt, maar hij is meestal in een erg goede bui tussen de slaapjes door. Dus toen hij vanochtend om kwart voor zes besloot dat ie wel uitgerust was (ik nog niet!) deed ie dat wel met een dikke glimlach.
Die van een jaar eist wat meer aandacht. Zeker nu. Hij krijgt een kies.
Terwijl ik dit schrijf hoor ik al een collectieve zucht van alle ouders die dit al eens hebben meegemaakt. Medelijden stroomt mijn kant op. Ik kan het goed gebruiken.
Maar ik mag niet klagen (doe ik lekker toch). Ze slapen nu en ik heb de hele avond om...... op te ruimen. …....fijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten