Tijd voor een ledikant

Baby's groeien stiekem.

Ja, nou kan je me wel gek aankijken, maar het is mooi wel zo. Een tijdlang blijven ze ongeveer even groot om je in slaap te sussen. Ze groeien wel, maar gestaag. En net als je even niet op let: BAM! Grote baby! Niets past meer, alles is te klein voor ze en ineens kunnen ze draaien en overal vanaf vallen.

Die van vijf maanden is uit zijn wieg gegroeid. Ineens. En het gaat nog niet eens zozeer om de lengte. Het mooie, antieke, familiewiegje is te smal geworden. Meneer richt zich op, leunt wat naar de zijkant en "boem!", hij komt met zijn hoofd tegen de houten kant. Niet dat hij dat zelf heel erg vind. Maar ik zit s'nachts mooi wel rechtop in bed. (hij slaapt bij ons op de kamer)

Dus wij vanochtend naar de Ikea (waar anders?) om een ledikantje voor meneer te kopen. En omdat ons geld nogal beperkt is kunnen we daar alleen het goedkoopste bedje betalen. Ik had al op internet gekeken en het zag er niet spectaculair uit.
Gelukkig viel het in de winkel nogal mee. Het ding bleek degelijk, maar saai. Gewoon houten latjes die stevig aan elkaar zitten.
Maar daar kunnen we wel wat mee! Verf gekocht (stad en land afgezocht voor kindveilige verf) en een ontwerp gemaakt. Hij word zwart met rood! Heel stoer.

Dus ga ik morgen op ons kleine balkonnetje een ledikantje verven. En dan moeten we bedenken waar we het wiegje nu weer gaan laten. Ik wil het eigenlijk niet in huis, maar ik wil het wel veilig stellen voor een volgende spruit (nu nog niet!). Misschien bij de schoonouders.

Ondanks de bovenstaande klachten was vandaag wel een leuke dag. Vanochtend hadden mijn lief en ik zowaar een heerlijk gestolen momentje om te....eeeuhhh....gymmen?
Ikea was, ondanks de drukte, ook best leuk. Ik verheug me op het ledikantje. Het gaat zo gaaf worden. En dan kan ik zeggen dat ik een officiële, hippe, crea-mam ben! (zou er een diploma voor zijn?)



Oh, en het is me gelukt om een blogpost te schrijven......